Γεωργία Ντάγκα: Ο εθελοντισμός σε φιλοζωικό σωματείο θεωρείται ακόμη από κάποιους δείγμα παραφροσύνης κι ανύπαρκτης κοινωνικής ζωής
Η Γεωργία είναι εθελόντρια στη Ζωοφιλική Ένωση Ηλιούπολης από το 2012.
Προσφέρει εθελοντικά στη ΖΕΗ, όπου υπάρχει ανάγκη. Πηγαίνει σε περιστατικά για περισυλλογή αρρώστων ή τραυματισμένων ζώων και μεταφορά στο κτηνιατρείο, φιλοξενεί ζώα στο σπίτι της είτε για την αποθεραπεία τους είτε μέχρι να υιοθετηθούν, έχει σταθερή βάρδια στο καταφύγιο των σκύλων και συμμετέχει σε εκδηλώσεις ενημέρωσης και στα bazaar που γίνονται για την οικονομική ενίσχυση του σωματείου.
Παράλληλα εργάζεται ως νοσηλεύτρια, ιδιότητα που μαρτυρά τη διάθεση για έμπρακτη βοήθεια και προσφορά σε κάθε μορφή ζωής…
Αν δεν κάνω λάθος, είστε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Εξηγήστε μας λίγο παραπάνω τι κάνει το Διοικητικό Συμβούλιο μίας φιλοζωικής, τι αποφάσεις καλείται να πάρει και τι δυσκολεύει το έργο του;
Ναι, είμαι μέλος του ΔΣ τα τελευταία 6 χρόνια. Το διοικητικό συμβούλιο εκλέγεται από τους εθελοντές κάθε 2 χρόνια. Εκπροσωπεί νομικά το σωματείο, είναι υπεύθυνο για την διαχείριση των περιστατικών, τη διαχείριση των οικονομικών, την επικοινωνία και συνεργασία με τις δημοτικές αρχές και την λήψη διαφόρων αποφάσεων, πάντα σε συνεργασία με τους υπόλοιπους εθελοντές.
Τα εμπόδια στο έργο του ΔΣ είναι κυρίως γραφειοκρατικά. Επειδή όμως υπάρχει σύμπνοια απόψεων με τα υπόλοιπα μέλη, είναι θέματα τα οποία λύνονται σχετικά εύκολα.
Ποια είναι η πραγματική κατάσταση των φιλοζωικών σήμερα;
Τα φιλοζωικά σωματεία σήμερα σηκώνουν όλο το βάρος των αδεσπότων, τη στιγμή που στην πραγματικότητα υπεύθυνος είναι ο εκάστοτε δήμος.
Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει καμία στήριξη στο έργο των εθελοντών, για να μη μιλήσουμε για την απαξίωση που δέχονται είτε από τις δημοτικές αρχές είτε από τον κόσμο. Οι πόροι είναι ελάχιστοι, τα ζώα είναι πάρα πολλά, τα χρέη μη διαχειρίσιμα και οι ανάγκες δε σταματούν ποτέ.
Αν υπήρχε κατάλληλη συνεργασία με τον κάθε δήμο, αλλά και φιλοζωική συνείδηση σε κάθε πολίτη τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα. Προς το παρόν το να είσαι εθελοντής σε ένα φιλοζωικό σωματείο είναι για πολλούς ακόμα δείγμα παραφροσύνης και ανύπαρκτης κοινωνικής και προσωπικής ζωής.
Παρόλα αυτά όταν το “πρόβλημα” χτυπάει την πόρτα τους, τότε ο εθελοντής γίνεται χρήσιμος κι υπάρχει πάντα η απαίτηση να το επωμιστεί με κάθε κόστος. Από τη θετική πλευρά, ο κόσμος έχει αρχίσει να ευαισθητοποιείται περισσότερο για την υιοθεσία και την εθελοντική βοήθεια. Έτσι βλέπουμε πολλούς περισσότερους ανθρώπους να γίνονται μέρος της λύσης του “προβλήματος”.
Η αύξηση των φιλοζωικών πιστεύετε πως οφείλεται στην αύξηση των αναγκών ή στην αυξημένη πλέον ευαισθητοποίηση του κοινού;
Πιστεύω είναι ένας συνδυασμός των δύο. Οι ανάγκες σίγουρα έχουν αυξηθεί, αλλά ο κόσμος πλέον δεν αδιαφορεί γι’ αυτές.
Ο καθένας προσπαθεί να βοηθήσει με τον τρόπο του.
Η ευαισθητοποίηση του κοινού γίνεται τελικά και πράξη;
Σε πολλές περιπτώσεις ναι. Παλαιότερα οι υιοθεσίες ήταν λιγότερες, οι άνθρωποι αδιαφορούσαν για ένα ζώο που μπορεί να υπέφερε ακόμα και έξω από την πόρτα τους.
Πλέον όλο και περισσότεροι άνθρωποι προσφέρουν στον βαθμό που μπορούν, είτε στηρίζοντας οικονομικά, είτε υιοθετώντας ζώα, είτε προσφέροντας εθελοντισμό. Είναι κάτι που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε.
Πόσο πιο δύσκολα ήταν τα πράγματα τα πρώτα χρόνια της φιλοζωικής δράσης, τόσο της δικής σας όσο και της ΖΕΗ;
Τα πρώτα χρόνια της ΖΕΗ ήταν σίγουρα πολύ δύσκολα. Το να είσαι εθελοντής και να ασχολείσαι με αδέσποτα ζώα ήταν στίγμα. Υπήρχαν αντιδράσεις από τη γειτονιά, τους φίλους ακόμα και από την οικογένεια.
Δεν υπήρχε καμία βοήθεια από τις δημοτικές αρχές, όλα γίνονταν κρυφά και με προσωπικά έξοδα. Υπήρχε καχυποψία από τον κόσμο και κακία απέναντι στα ζώα. Τότε το να κακοποιεί κανείς ένα ζώο ήταν σύνηθες και κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό, ο εθελοντής ήταν ο “προβληματικός” που τάραζε τα νερά και ήταν πράγματι τολμηρό το να αντιταχθείς σε όλα αυτά που γίνονταν.
Σε προσωπικό επίπεδο δεν αντιμετώπισα κάποια ιδιαίτερη δυσκολία τα πρώτα χρόνια της φιλοζωικής μου δράσης. Το μόνο που με δυσκόλεψε (και συνεχίζει να με δυσκολεύει ακόμα) είναι πως δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό που περνούσαν τα ζώα. Πόνος, πείνα, κακοποίηση και κακουχίες. Είναι κάτι που μπορεί να το έχει κάποιος στο μυαλό του ότι συμβαίνει, όταν όμως φτάσεις να το αντικρίζεις με τα μάτια σου τότε παίρνει άλλη διάσταση. Είναι κάτι που βιώνεις, το αγγίζεις, το ακούς, δεν το διαβάζεις απλά σαν είδηση. Αυτό είναι βέβαια και κάτι που σε ωθεί να συνεχίσεις.
Είτε ένα ζώο έχει ένα happy end, είτε δεν τα καταφέρει, ξέρεις πως εσύ βοήθησες. Έκανες κάτι για να απαλύνεις λίγο τον πόνο του και θα το κάνεις ξανά και ξανά μέχρι να μην υπάρχει πια ανάγκη.
Πως μπήκατε στην ενεργό δράση, για να βοηθήσετε τα αδέσποτα;
Έτυχε να βρω έναν αδέσποτο σκύλο στη γειτονιά μου, απευθύνθηκα στη ΖΕΗ και με βοήθησαν άμεσα.
Είχα πάντα το μικρόβιο του εθελοντισμού, αλλά όταν μίλησα με τους εθελοντές της ΖΕΗ με αφορμή το συγκεκριμένο ζώο κι έμαθα για τις ανάγκες του σωματείου, ένιωσα πως θέλω να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου.
Τι έχουν ανάγκη τα φιλοξενούμενα ζώα της ΖΕΗ σήμερα;
Οι ανάγκες των φιλοξενούμενων ποικίλουν ανάλογα με το περιστατικό. Οι βασικές ανάγκες είναι κυρίως οικονομικές, για να μπορούν να καλύπτονται τα χρέη στους συνεργαζόμενους κτηνιάτρους και φυσικά η μεγαλύτερη ανάγκη είναι οι υιοθεσίες.
Αναζητούμε την κατάλληλη οικογένεια για κάθε ζώο που φροντίζουμε, έτσι ώστε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με ασφάλεια κι αγάπη και φυσικά να ανοίξει μία θέση για το επόμενο ζώο, που χρειάζεται τη βοήθειά μας.