Κριτική: «Δεν κρατιέμαι», η νέα ταινία του Almodovar

Πως κρίνει τη νέα ταινία του Pedro Almodovar ο Σπύρος Δευτεραίος; Μάθετε τα συν και τα πλην με τη ματιά του lifezone…

 

 

I’m So Excited / Los Amantes Pasajeros
Κωμωδία | 2013 | Έγχρ. | Διάρκεια: 95′

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα τεχνικό πρόβλημα θα κάνει άνω κάτω μια υπερατλαντική πτήση. Την ίδια στιγμή που οι πάντες κοιμούνται στην οικονομική θέση ναρκωμένοι από το προσωπικό, τα πράγματα στην business class βρίσκονται εκτός ελέγχου. Δυο πιλότοι και οι λιγοστοί επιβάτες που μένουν ξύπνιοι προσπαθούν πανικοβλημένοι να επικοινωνήσουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ενώ οι φροντιστές αποφορτίζουν το τεταμένο κλίμα με μια χορευτική διασκευή του «I’m so excited» των Pointer Sisters.

ΠΛΗΝ: H νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ, είναι κωμωδία , στην παράδοση των πρώτων του ταινιών, πριν από 30 χρόνια. Και η αποχή του από το είδος, φαίνεται . Τι φαίνεται, βγάζει μάτι… Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει gay κωμωδία αέρος, αλλά εδώ και αν φαίνονται οι ρυτίδες της. Διότι εν έτη 2013 τόσο παλιό gay mood , μάλλον δικαιώνει την μνήμη του Φίφη του Ακτύπητου με τον Σταύρο Παράβα, παρά είναι σημερινό. Για ποιο λόγο έγινε; Για ευκολία; Μάλλον ναι, αφού ως φαίνεται οι τελευταίοι «πειραματισμοί» του Ισπανού σκηνοθέτη ή δεν του βγήκαν («Ραγισμένες καρδιές») ή ξένισαν («Το δέρμα που αγαπώ») .

Είναι όμως τόσο μπανάλ όλο αυτό, τόσο γραφικά καλιαρντό που δεν μπορεί να στηρίξει μια ολόκληρη ταινία . Και αυτό συμβαίνει , αφού οι όποιες χαριτωμένες ιδέες εξαντλούνται στο πρώτο μέρος του φιλμ και μετά αρχίζει η πλήξη. Ακόμα και το φινάλε με την συνειδητοποίηση του gay εαυτού, ενός εκ του πληρώματος είναι τόσο μπανάλ, που όχι μόνο δεν πιστώνεται σαν προχωρημένο και open mind αλλά θα κάνει πολλούς που είναι ακόμα στην «ντουλάπα» να βαρεθούν θανάσιμα.

Αν το ζητούμενο είναι το γέλιο, σαφέστατα και γελάει κάποιος. Αλλά και με τον Τρύφωνα Σαμαρά , τον Μάρκο Σεφερλή και την thrash tv γελάει. Το ζητούμενο είναι αν το θυμάται μετά. Εν κατακλείδι ο Pedro Almodovar ήθελε να κάνει κάτι προχωρημένο, ιδεολογικό, μόνο που βγήκε απελπιστικά παλιό κινηματογραφικό…

ΣΥΝ : Μόνο που είναι Almodovar. Και αυτό συνεπάγεται πως έχει αισθητική και γνώση και μπορεί να κάνει υποφερτά έως και χαριτωμένα, όλα τα παραπάνω. Και το κατορθώνει, ακόμα και προς το τέλος που φλερτάρει ασύστολα με την σεξοκωμωδία των 70ς. Με σύμμαχο την ΕΞΟΧΗ μουσική του Alberto Igglesias και την συνδρομή των ηθοποιών, κυρίως της Cecilia Roth στο ρόλο της Norma που όχι μόνο κλέβει την παράσταση, αλλά δίνει και μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς. Συν την δυναμική του ρόλου που περνάνε μέσα του όλα τα πρόσφατα δεινά της Ισπανίας.

Σπύρος Δευτεραίος

{jcomments on}